Afscheid nemen van je kind

Afscheid nemen van het kindje waar ze zo graag voor wilden zorgen. Voor die zware taak stonden de ouders die ik onlangs mocht begeleiden. Er was lang naar zijn komst uitgekeken en de zwangerschap verliep voorspoedig. Tot zijn groei achterbleef, er complicaties bleken en besloten werd het kindje te halen, 11 weken voor de uitgerekende datum.

Slechts 750 gram woog hij, een poppetje, zo klein, helemaal gaaf, maar nog niet “af”. De artsen en verpleegkundigen ontfermden zich over hem en haalden alles uit de kast om zijn zwakke lichaampje door alle tegenslagen van infecties en virussen heen te helpen. En hoewel zijn hartje supersterk was, waren zijn longen te broos en niet bestand tegen al dat geweld. Na 15 weken op de kinder-IC ging het niet langer en moesten zijn ouders hem laten gaan.

Wat een onvoorstelbaar groot verdriet! Wat nu?

In het ziekenhuis mochten de ouders hun zoontje samen met de meelevende verpleegkundigen ontdoen van alle infusen, wassen en kleertjes aantrekken. Hij werd in een mooi bekleed mandje gelegd. Nadat alle formaliteiten achter de rug waren, werden ze door de verpleegkundige naar de uitgang van het ziekenhuis gebracht en uitgezwaaid. En daar ga je dan, met je pasgeboren, overleden kindje, in de auto voor het eerst naar huis…..

De volgende ochtend maakte ik kennis met het stel en hoorde hun verdrietige verhaal. Er was een zus aanwezig die hielp bij het ordenen van de gedachten. Snel bleek hoe overtuigd deze kersverse ouders waren in hun besluit het heft in handen te nemen. Ze voelden zich sterk verantwoordelijk zich als vader en moeder over hun zoontje te ontfermen. De afgelopen weken waren ze iedere dag bij hem geweest. Hadden hem gevoed, voorzichtig vastgehouden, uren op de borst gehad om te kangoeroeën, in bad gedaan, alles wat ouders van pasgeboren baby’tjes doen. Ook nu wilden ze het liefst alles zelf doen.

Afscheid in eigen regie

En zo geschiedde. De kaart werd ontworpen en gedrukt door de peettante die een eigen drukkerij heeft (en ook het geboortekaartje had gemaakt). De bloemen kwamen uit de creatieve handen van een goede vriend van de vader. Speciale, bij het geheel passende cupcakes, gemaakt door een goede vriendin, werden geserveerd in de koffiekamer. Gesproken werd er door de oma’s, neef en nichten en de dappere ouders zelf. Wat een fantastische eenheid vormden deze groep mensen met elkaar. Delend in hun verdriet, maar sterk genoeg om het beste te doen voor de kleine en hun ouders.

Veelzeggend vond ik de vraag van de ouders of zij als laatsten, samen met hun zoontje de aula mochten binnenkomen. Meestal begeleid ik de naaste familie bij het naar binnen gaan van de aula, wat vaak een emotioneel moment is. Nu was het de wens dat ik de overige familieleden zou voorgaan en dat zij tijdens het prachtige openingsnummer uit the Lion King (Hij leeft in jou) met z’n drietjes binnenkwamen. Want, zo redeneerden zij: “We hebben tot nu toe alles samen voor hem gedaan, dit gaan we ook samen doen”.

Respect en trots

Wat een respect dat ze het samen zo hebben kunnen volbrengen. Ze hebben het precies gedaan zoals zij het wilden, zoals het goed voelde, hoe verdrietig het ook was. Ik heb ze bij dat proces alleen maar hoeven te begeleiden. Het deed mijn naam eer aan: ik ben uitvaartbegeleider. Eentje die heel trots is op deze dappere, sterke ouders van het prachtige jochie waar ze tot op het einde met zoveel liefde voor hebben gezorgd!

Foto winterlandschap: Afscheidsfotograaf Rob de Joode (www.kiekfoto.nl/uitvaartfotografie)

Foto kistje met bloemen: Edwin Goed (www.zwolscheuitvaartfotograaf.nl)