De liefde voor muziek
Hij was een bekende muzikant in Utrecht. Trad al jaren op in de kleine zalen en de Utrechtse cafés. Muziek was zijn leven. Een gitarist en singer-songwriter was hij. Spelen met taal kon hij als de beste, liedjes schrijven met het hart op de tong, daarbij emoties niet schuwend. Een andere baan had hij nooit geambieerd en dus ook nooit gehad. Gitaar spelen en liedjes zingen, dat was wat hij al zijn hele leven deed.
In diverse bands had hij gezeten, maar nooit kwam die ene grote hit. Dan weer verdiende hij er wat centen mee, dan weer een poos niet. De laatste jaren ging het niet zo goed. De mensen om hem heen stootte hij af en de drank werd zijn grote vriend. Een moeizaam leven van iemand die met zijn humor, liefdevolle karakter en schrijverstalent toch veel mensen wist te raken.
En toen kwam daar op zijn 61e een einde aan zijn leven. Op een vroege ochtend kwam de melding van zijn overlijden bij mij binnen. Zijn ouders leefden allebei niet meer, er restte slechts een broer en zus met wie hij een minimaal en moeizaam contact onderhield. Aangezien de zus een vriendin van mij is, was ik op de hoogte van zijn toestand en het overlijden was voor ons dan ook niet onverwacht. Van tevoren hadden we wat scenario’s van het afscheid doorgenomen. Aangezien het leven van de muzikant zich grotendeels buiten het gezichtsveld van de familie had afgespeeld, waren zij niet op de hoogte van de mensen die nog, al dan niet, om hem heen stonden. Naast wat mensen die af en toe nog een oogje in het zeil hielden, werd er weinig opkomst verwacht.
Maar hoe verrassend kan het leven zijn. De overgebleven broer en zus kwamen bij elkaar, samen met een goede vriend van de muzikant. Deze vriend was zelf ook muzikant en bekend in de Utrechtse muziekscene. Er werd het idee geopperd om tijdens de afscheidsbijeenkomst live zijn muziek te gaan spelen. Enthousiast als ik altijd word van live muziek bij een uitvaart, stelde ik me voor dat een gitarist en een zanger een of twee nummers ten gehore zouden brengen. Maar nee, gaandeweg de week, kwamen steeds meer muzikanten en zangeressen naar voren die bereid waren om, geheel op vrijwillige basis, voor hem op te treden. De een moest er 3 uur voor met het openbaar vervoer reizen, een ander brak er zijn vakantie vanuit Frankrijk voor af om precies op tijd in Nederland terug te zijn. Er moesten songs gekozen worden uit de ruim 100 die de muzikant geschreven had. Er moest afgestemd en gerepeteerd worden. En dat allemaal in een bestek van een paar dagen tijd!
De eigenaresse van het Beauforthuis in Austerlitz bleek bovendien ook nog een vriendin en een bekende van de muzikant. Geheel belangeloos stelde zij hun prachtige theaterzaal en personeel beschikbaar. Het nieuws van zijn overlijden was als een lopend vuurtje door Utrecht gegaan en haalde diverse lokale kranten en digitale nieuwspagina’s. Het bleef dan ook een groot vraagteken hoeveel mensen op de afscheidsbijeenkomst zouden afkomen.
Het werd een volle zaal met mensen die uit liefde en waardering voor zijn talent gekomen waren. Ze konden luisteren naar de muzikale ode die door zijn muzikale vrienden gebracht werd. Wat een indrukwekkend eerbetoon voor een man die zijn leven gegeven heeft aan de muziek, maar daar nooit de waardering voor gekregen heeft, die hij verdiende.
Zoals een van de aanwezigen met emotie uitbracht: ‘Wat een fantastisch optreden. Zo’n volle zaal had hij graag zelf willen hebben. Hij had erbij moeten zijn!’
Uitvaartkist van een muzikant
