Levenslust
Bijna 94 jaar was ze…de vrouw die afgelopen week het leven los moest laten. Móest ja, want ze wilde nog lang niet. Haar levenslust was nog groot, ze wilde wel 100 worden.
Dan zou je kunnen denken dat deze vrouw een makkelijk en zorgeloos leven leidde, maar niets is minder waar. Geboren in Friesland toog zij jaren geleden met haar man naar de polder. Zij kwamen door de keuring en mochten een agrarisch bedrijf starten op het nieuwe land. De vrouw was van oorsprong onderwijzeres, maar zoals het vroeger gewoon was, stopte de vrouw met werken na haar trouwen. Er werden kinderen geboren, 8 in totaal, waarvan er 7 werden grootgebracht. Of ze dat allemaal wilde, dát werd niet gevraagd, zo memoreerde een van haar kinderen tijdens haar afscheidsdienst. Over het verdriet van het verlies van haar baby’tje en later nog een zoon werd niet gesproken, het werd in stilzwijgen meegedragen.
Maar deze vrouw was er niet een van bij de pakken neer zitten. Er moest gewerkt worden. Alles volgens een strak schema. De kinderen moesten worden opgevoed, het huishouden gerund, er werd eindeloos gebreid op een van haar breimachines en bovenal moest de tuin er altijd spic en span bij staan. En dat bleef niet ongemerkt; meerdere tuinprijzen sleepte zij in de wacht.
Toen zij en haar man in de 70 waren, werd besloten de boerderij over te dragen en te zoeken naar een nieuw huis om samen oud te worden. In Emmeloord lieten ze een levensloopbestendige woning bouwen. Zo eentje met de slaapkamer en badkamer beneden, logeer- en hobbykamers boven en natuurlijk een grote tuin. Helaas was het de man niet gegund lang van dit nieuwe huis te genieten. Nog geen half jaar later overleed hij plotseling en bleef mevrouw alleen achter. Maar ook nu geen zelfbeklag. Ze bleef geïnteresseerd in haar omgeving, de politiek en er kwam een nieuwe hobby bij: voetbal. En hoe kan het ook anders als Friezin, Foppe de Haan en Heerenveen waren haar favoriet.
Hoewel haar lichaam door de botontkalking steeds meer vergroeide, bleef ze haar tuin trouw. Kromgebogen schuifelde ze dagelijks door de tuin om deze te perfectioneren. De buren vonden het eigenlijk niet meer kunnen, maar de vrouw zei dat het nog best ging. En ja, praktisch als ze was, had ze haar eigen steuntje bedacht in de vorm van een omgekeerde emmer die ze voortduwde door de tuin. Wat een doorzetter, deze vrouw! Al zoveel jaren alleen, maar van geen ophouden weten.
Het laatste jaar werd haar gezondheid steeds slechter en kwam haar dochter in huis wonen om voor haar te zorgen. Samen met de thuiszorg bleek het mogelijk haar tot het einde thuis te houden, zoals de vrouw zo graag wilde. Na haar overlijden konden we haar thuis in haar eigen slaapkamer opbaren. Vanuit haar zo vertrouwde woning hebben we haar afgelopen week naar haar laatste rustplaats gebracht en bijgezet in het graf bij haar man.
Wat vind ik het bewonderenswaardig als iemand zo sterk is en vol levenslust blijft, na een leven van hard werken met ups en downs. Zelfs als het lichaam het laat afweten, niet van afscheid willen weten, maar vol in het leven blijven staan. Wat een levenslustige vrouw! Als ik een petje zou dragen, dan was ‘ie afgelopen week afgegaan.
