Inspiratie
“Zo wil ik ook wel begraven worden…”
Wanneer bij een dochter die zojuist de kist met daarin haar vader in het graf heeft zien dalen, deze woorden spontaan opkomen, dan kan je als uitvaartbegeleider maar een ding voelen en dat is voldoening.
Het was mijn eerste uitvaart bij een familie uit een klein Fries dorpje. Het hart van een 80-jarige man was er tijdens een koffiepauze, na wat uurtjes werken in zijn geliefde tuin, plotseling mee opgehouden. En zo kwam het dat wij bij deze familie binnenkwamen en zijn vrouw en een paar vrienden bij de eettafel ontmoetten, gezamenlijk aan de koffie met hun dierbare overleden man en vriend op zijn stoel in hun midden. Wat een bijzonder moment!
Het echtpaar bleek al goed nagedacht te hebben over hun wensen na overlijden. Na kennismaking op een uitvaartbeurs hadden zij hun oog laten vallen op een handgemaakte douglashouten kist van een kleine zelfstandige, de Kistenmakker. Op de Natuurbegraafplaats had de man al zijn laatste rustplaats uitgezocht, een mooi plekje vlak bij de dassenburcht.
In zijn atelier naast het huis wilde zijn vrouw hem opgebaard hebben. Op de vraag hoe de man het best vanuit zijn stoel naar het atelier verplaatst kon worden, werd direct geopperd dat dit wel met de eerder die ochtend gebruikte kruiwagen kon. Even wennend aan het idee, maakten we de kruiwagen netjes schoon en voorzichtig reden we de man hierin (inderdaad heel gemakkelijk) naar zijn atelier.
De afscheidsplechtigheid werd thuis met een klein, vertrouwd gezelschap vormgegeven. Koffie en broodjes werden meegenomen naar de begraafplaats waarvan de mensen na de begrafenis op een heel ontspannen manier genoten.
Ten afscheid bij het graf sprak een ieder persoonlijke woorden en werden kleurrijke tulpen op de kist gelegd. Met touwen liet de familie de man in het graf dalen.
En toen sprak de dochter, recht uit het hart, de woorden die mij meer dan ooit inspireerde voor dit prachtige, dankbare werk: “Zo wil ik ook wel begraven worden!”
